Lista utworów:

01. Wędrówka Chmurnika
02. W głębinach Wodnicy
03. Żyj Szybko i Giń
04. Nava Ratna
05. Dwie Fontanny
06. Kielich Dla Mnie
07. Anioły Nocnych Burz
08. Ningiszzida
09. DryfujÄ…cy Estrogen
10. Kijanka




Doczekaliśmy się płyty ROMANa KOSTRZEWSKIego, której pewnie wiele osób się nie spodziewało. Może „Listy z ziemi” na podstawie dzieła Marka Twaina zdradzały pewną chęć tworzenia czegoś nowego. Jednak od tamtego momentu minęło wiele czasu. Po rozpadzie KATa nastąpiła krótka solowa trasa koncertowa z nowym materiałem. Przeszła ona przez kilka większych miast po cichu. I zgodnie z zasadą kiepskiej promocji została zapomniana. Ciszę przerwał plusk wody... Kostrzewski postanowił wydać album solowy. Pomysł o tyle ciekawy, że każda osobna płyta reprezentuje jeden z czterech żywiołów władających naszą planetą. Pierwszy krążek nosi tytuł „Woda”. Nagranie tego typu materiału wiąże się z dużą odwagą, choć i marka ma tutaj niebagatelny wpływ. Któż nie zna Romana Kostrzewskiego? Ikony polskiego metalu, pierwszego propagatora satanizmu... Szczerze mówiąc cieszę się, że otrzymaliśmy płytę zgoła inną od tego, co mogliśmy usłyszeć w zespole KAT. Emanuje z niej nieziemski spokój, harmonia oraz uczucie czegoś ponad naturalnego. Zgodnie z pewną biologiczną prawidłowością wiemy, że życie wyszło z wody. Myślę, że właśnie dlatego ten żywioł został wyeksponowany na pierwszym planie. Nie mogę pozbyć się tego dziwnego uczucia samotności podczas słuchania tego albumu. W tle słyszę kapiący deszcz, widzę obraz spływających po szybie kropel. Już na samym początku dźwięk płynącego strumyka wprowadza nas w jakiś inny czas. Czas odległej przeszłości. Teksty zawarte na albumie nie zawierają bluźnierczej aury. Są senne, stonowane, pełne szarości i poetycznej melancholii. Doskonale odwzorowuje to utwór „W głębinach wodnicy”. Przewodni motyw klawiatur przypomina spadające krople. Panta rei - wszystko na świecie jest zmienne, płynne i nietrwałe. Może właśnie to chciał przekazać nam Kostrzewski? W „Żyj szybko i giń” przepięknie wykorzystano głębokie i przestrzenne dźwięki. Najbardziej klimatyczny jest chyba utwór „Dwie fontanny”. Dziwne przesterowane gitary w refrenie, wzbogacające początek flety. Wszystko oparte na jednostajnym pląsającym rytmie. Dobrze łączy się on z najostrzejszą pozycją „Kielich dla mnie”. Wokale Romka są takie, jakie wszyscy kochamy. Lekka chrypka i doskonała melorecytacja artystycznych tekstów, ocierających się o rozbudowaną muzyczną poezję, tak charakterystyczną dla Kostrzewskiego. Myślę, że „Anioły nocnych burz” zamykają pewien koncept balladowy. Natomiast pozostałe trzy utwory stanowią eksperyment. Z pewnością „Ningiszzida” i „Dryfujący estrogen” są najtrudniejsze w odbiorze. Album zamyka akustyczna „Kijanka”. Akt tworzenia, kreacji jest wszechobecny. W niektórych tekstach pobrzmiewa erotyczny charakter. Od mieszającej się wody i nasienia, po właściwy stosunek płciowy. „Woda” to płyta pełna metafor i niedopowiedzeń. „Mam ją za sobą, już nie zatrzymam się (...)”.)


 
http://www.roman-kostrzewski.com.pl/